یادداشت مطبوعاتی/ نمونه کار/ آموزشی

بخش اول:

•  بخش اول این مطلب چند سال پیش نوشته شده و بخش دوم به آن پیوست گردیده است.

 

خدا عادل را دوست دارد !

_{◊ سیامک اسلامی}

این چند خط برای قدردانی و دست مریزاد به عادل فردوسی پور نوشته شده است.

جا دارد تا برای فعالیت ارزشمندی که به گواه همگان، بیش از دو دهه با صداقت و استمرار  توام بوده ، از جنابعالی و گروه همکارتان قدردانی گردد. از تلاش شما برای تولید و ارایه برنامه ای با کیفیت که زیر ساخت و سنگ بنای آن حفظ اصول اخلاقی، آزادگی و انسانیت بوده ،سپاسگزارم.

این روزها خبرهایی نا خوشایند با مضامین مایوس کننده در مورد تغییرات در برنامه نود منتشر می شود.اگر چه گاهی وقت ها تغییرات لازم و در مواردی ضروری است، اما چه کنم که شناخت و تجربه من به عنوان یکی از جمع این ملت، این طور گواهی می دهدکه متاسفانه هدف از تصمیماتی که دارد اتخاذ می شود، نباید در جهت خیر و صلاح، و به اصطلاح روشنفکران قدیمی، تمشیت واقعی و درست امور باشد.

یادداشت مطبوعاتی و تفاوتش با سرمقاله

اینکه نیت واقعی شان چیست و کجا می خواهند برسند، الله اعلم ، اما به گمانم خدا باید شما را خیلی دوست داشته باشد.چرا؟ چونکه این امکان برای شما فراهم شده تا برای بیش از دو دهه محبوب قلب های هموطنتان باشید و در قاب رسانه قدرتمندی مثل تلویزیون بدرخشید.البته در مقابل شما هم با  تلاش روز افزون و در کمال صداقت با مردم همراهی کرده اید.

بی پیرایه و همیشه مقید به ارزشهای اخلاقی بوده اید.این را از این جهت می گویم که شاید در این چند دهه هزاران هزار نفر مثل شما که احتمالاً خیلی ها شان هم آدم های توانا و متخصصی بودند گرفتار مدیریت های نا کارآمد، باندی، جناحی،کم سواد و… شدند و اصلا فرصتی برای بروز و ظهور نیافتند.

خدا می داند چه سرنوشتی پیدا کردند. راه دیگری یافتند؟ راهی غربت شدند؟ یا … اگر سرنوشت خوبی پیدا نکرده باشند چه کسی باید پاسخگو باشد؟پس عادل جان آگاه باش که خدا تو را خیلی دوست دارد. تو “عادل فردوسی پور” همان مجری دوست داشتنی و مشهور ملت ایران می مانی.امیدوارم و ایمان دارم همچنان موفق خواهی ماند. سال نو برای تو و همه هموطنان گرامی و اخلاق مدار مبارک باشه.

بخش دوم:

۲۰۲۴-۱۱-۱۱

نوشتن این یادداشت به چند سال پیش بر می گرده.اون موقع ها، همزمان بود با خبرهایی که از تصمیم  مسولان برای تعطیلی برنامه ۹۰ منتشر می شد. خیلی احساساتی شده بودم. از اینکه می دیدم تاخت و تاز، و گرد و خاک لشگر بی لیاقت ها موجی از نا امیدی در بین افراد ملت، بخصوص جوان ها راه انداخته، حالم گرفته بود.

با خودم می گفتم این همه مفت خور تو این رسانه ملی دارند کار می کنند که از کیسه بیت المال کسب روزی می کنند. حالا این وسط باید گل سر سبد انگشت شمار افرادی که موجبات دلخوشی آدم های این مملکت رو فراهم می کنند و سرشون به تنشون می ارزه، به خاط حب و بغض ها و کینه ورزی ها کنار گذاشته بشن؟

بعد از کش و قوس های فراوان، بیم و امیدها و وعده وعید های دست اندر کاران معلوم الحال، درخواست ها و التماس به مسولین که، شما رو به خدا این اندک دلخوشی های باقی مانده را ملت نگیرید، افاقه نکرد. عادل برنگشت. ۹۰ هم علیرغم صحبت های آقایان مبنی بر تصمیمشان به ادامه کار برنامه (با عادل یا بی عادل)، طبیعی بود، نشه که بشه!.

به هر حال … دنباله ماجرا رو هم خودتون بهتر می دونید. هر جور بود، حوب یا بد، این راه رو تا اینجا اومدیم . شب ها رو روز کردیم تا برسیم به این روزی که هستیم.

داشتم مطالب وبسایت رو بررسی و ویرایش می کردم . به اصطلاح کارهای وبمستری و seo سایت رو انجام می دادم که رسیدم به همین مطلب خدا عادل را دوست دارد.

اون زمان من این نوشته رو اول توی وبلاگم با دیگران به اشتراک گذاشتم. بعدتر به عنوان نمونه کار اون رو ضمیمه یک پست دیگر در وبسایت کردم که موضوعش آموزش یادداشت نویسی مطبوعاتی بود.

عنوان مطلب هم این بود:- یادداشت مطبوعاتی و تفاوتش با سرمقاله   و بعدش اون رو توی وبسایت تولید محتوا، کار زدم!!! اما حالا بعد چند سال که مطلب رو دیدم ، انگار نوشته ها و جمله ها برای همین امروزه، اوضاع فرقی نکرده، عادل همون عادل، وضعیت هم همونی که بود. خلاصه آش همان آش و کاسه  همان کاسه است.

با توجه به جمیع جهات تصمیمم بر این شد که مطلب رو بصورت مستقل بذارم توی سایت و پستش کنم. با یک تیر چند تا نشان زدم. تولید محتوا کردم. پست گذاشتم. مطلب آموزش به اشتراک گذاشتم.

اما خب دلیل اصلی و از همه مهمتر که باید بهش اشاره کنم، اینکه موضوع این یادداشت بعد از گذشت چند سال هنوز بحث روزه و رنگ کهنگی به خودش نگرفته.

به نظرم اومد ارزش داره و شاید لازمه که به نوعی این داستان رو  پیش چشم داشته باشیم. در پایان برای عادل و همه ملت ایران  آرزوی خیر و خوشی دارم .

موفق و پیروز باشید.